Πούλα όσο αντέξεις.

Καλέ τα μάθατε; Το δικό μας το παιδί, ο David o Beckham (από πού κι ως πού «δικό μας παιδί»; θα μου πεις. Δικό μας καλέ, εννοώ από δω, απ’ την Ευρώπη, επειδή τώρα ζει στο Αμέρικα) βγάζει σειρά εσωρούχων, όχι ότι κάνει και τίποτα άλλο, για την H&M. To Φλεβάρη θα είναι στα καταστήματα, και σε τιμές H&M (δηλαδή αρκετά φθηνά). 

 

Αυτή η οικογένεια, Victoria/David, πιο πολλά έβγαλε τελικά από διαφημίσεις, για ρούχα και τις δικές τους καμπάνιες γι’ αυτά, παρά από το επάγγελμα που δήλωναν. Τελικά μύθος και το «σ’ αυτή τη ζωή είσαι ό, τι δηλώσεις». Μάλλον η παράφραση του «είσαι ό, τι πουλήσεις» ταιριάζει στην πραγματικότητα που ζούμε. Τι να πουλήσω; Βρείτε μου κάτι να πουλήσω.

Δεν είναι αυτό που νομίζεις.

H κλασική Chanel τσάντα (ξέρεις αυτή με το καπιτονέ) μου φαίνεται γιαγιαδίστικη. Το θρυλικό άρωμα Chanel No5 μου βρωμάει. Τα μπουκλέ Chanel ταγεράκια μου φαίνονται απίστευτα παλιακά. Ξέρω, οι «πιστές», έχετε αρχίσει να φτύνετε την οθόνη του υπολογιστή για την κατάντια μου- μη φτύνετε καλέ, καινούρια οθόνη, κρίμα είναι. Τι να κάνω; Ψέματα να πω; Το ξέρω ότι κι οι μισές από σας εκεί έξω συμφωνείτε, αλλά δεν τολμάτε να σταθείτε στο πλάι μου.  

Κι όμως, παρ’ όλο που όλα τα σύμβολα του ιστορικού Οίκου μου πέφτουν λίγα- λες και θα είχα χρήματα να τ’ αγοράσω- όταν ακούω το όνομα Chanel, κάτι από πολυτέλεια, που θα ‘θελα να έχω κι εγώ, σκιρτά μέσα μου. Γιατρέ μου είμαι διχασμένη προσωπικότητα, ν’ ανησυχήσω; Είναι σοβαρά τα πράγματα ή μήπως είναι φυσιολογικό;

Όλες έχουμε ανάγκη να ονειρευόμαστε αυτά που δεν έχουμε- και ίσως δεν αποκτήσουμε ποτέ. Ωστόσο, δεν έχουμε ξεκαθαρίσει μέσα μας αν το θέλουμε επειδή μας αρέσει πραγματικά ή το θέλουμε λόγω «άπιαστης» τιμής και κύρους. Κάτι που δεν θα φορούσες ποτέ, το θεωρείς απίστευτα κακόγουστο και «δεύτερο», θα το απολάμβανες ευχαρίστως επειδή είναι designer, πόσο δε μάλλον αν είναι Chanel. 

Δεν το έχω ξεκαθαρίσει ακόμη. Είμαι απλά μια ψωνισμένη που θέλει ν’ αποκτήσει ό, τι κάνει από χιλιάρικο και πάνω ή απλά ένας φυσιολογικός άνθρωπος που ονειρεύεται; Όταν και άμα και εφόσον το ξεκαθαρίσω, θα σας ενημερώσω. Μέχρι τότε, πάρτε κανένα χαρτομάντιλο να σκουπίσετε την οθόνη και αφήστε με εμένα στον πόνο μου. (Λέμε τώρα, δεν θα «πηδηχτώ» κι απ’ το παράθυρο).

Καλά, σπίτι δεν έχετε;

Έρωτας. Σεξ. Συνεύρεση. Συνουσία. Όπως και να το πείτε (αναλόγως με την ηλικία σας, και το κοινό γύρω σας) όλοι  το κάνατε και συνεχίζετε (εύχομαι) από τη στιγμή που βρήκατε κάποιον να σας εμπνέει. Σκεφτήκατε όμως ποτέ, πόσο αγώνα κάνατε, από μικρή ηλικία, μέχρι και σήμερα, για να καταφέρετε να βρεθείτε λίγο μόνοι με τον δικό σας, τον άνθρωπό σας, το ταίρι σας;

Όλοι ξεκινάμε από παρκάκια, σκοτεινά στενάκια και άλλου είδους –ακια. Μεγαλώνοντας οδεύουμε προς την ωριμότητα ενός αυτοκινήτου. To έκαναν και τραγούδι (βλέπε «Δεν το ξανακάνω σε auto bianchi»). Τρέχουμε σε γνωστά-άγνωστα στέκια για μια προσωπική στιγμή με το έτερον ήμισυ. Εκεί, βέβαια, συχνάζουν μαζί με ερωτοχτυπημένους σαν εμάς κι άλλου είδους φρούτα, όπως ματάκηδες, δολοφόνοι, κλέφτες, άστεγοι and the list goes on and on.

Όταν πλέον η ενηλικίωση είναι λόγος να το γιορτάζουμε, και οι μαμάδες/μπαμπάδες μας δίνουν την άδεια για ανεξάρτητες διακοπές, τη σκυτάλη παίρνουν τα σκηνάκια, τα rooms to let και για τους πιο ματσό τα ξενοδοχεία 3,4,5 αστέρων. 

Το σπίτι και η αληθινή κρεβατοκάμαρα, για να απλωθούμε και να απολαύσουμε τον… έρωτα, έρχονται πολύ αργότερα. Υπάρχει βέβαια κι εκείνη η περίπτωση που οι γονείς θεωρούν ότι είμαστε αρκετά μεγάλοι για να μας αφήσουν  μόνους και να πάνε διακοπές. Τότε το σπίτι παίρνει φωτιά. 

Όταν πλέον κατασταλάξουμε (μας έχει φάει η βαρεμάρα δηλαδή) και κάνουμε μια ενήλικη σχέση, είτε πάει σετάκι με γάμο είτε όχι, το σπίτι αρχίζει να μας ενοχλεί. Ψάχνουμε λοιπόν εναλλακτικές δωματίων, χώρων, επίπλων και ό, τι άλλο κατεβάσει το κεφάλι μας για κάνουμε τη σχέση να «γλιστράει». 

Άθλος η συνεύρεση με τον άνθρωπο που αγαπάμε, από μικροί μέχρι και τα βαθιά(λέμε τώρα) γεράματα. Κάθε φορά που περνάμε στο επόμενο στάδιο, ηλικιακά, ξεχνάμε πόσο δύσκολα ήταν πριν, και τη γλύκα (και ταλαιπωρία, μη γελιόμαστε) που μας έδινε η όλη περιπέτεια του sex. Μην ξεχνάτε λοιπόν ότι όλοι περνάνε από κει που περάσατε κι εσείς, δείξτε κατανόηση και μην δυσανασχετείτε και γκρινιάζετε όταν ένα ζευγαράκι δίπλα σας ερωτοτροπεί. Κι αν ετοιμάζεστε σαν άλλοι Αμερικάνοι να αναφωνήσετε “Get a room”, θυμηθείτε ότι κι εσείς been there και done that. Κι όσο για το εν λόγω room, μπορεί να είναι διακαής τους πόθος, αλλά δεν υπάρχει.

Αχ, Elie φωτιές που μας άναψες.

Τρέξτε και πλακώστε ό, τι βρείτε σε καναρινί, πράσινο και βαθύ μπλε στις εκπτώσεις. Θα με θυμηθείτε σας λέω. Αυτός ο καταπληκτικός Λιβανέζος ονόματι Elie Saab (την αμαρτία μου θα την πω, μέχρι πρότινος νόμιζα ότι ήταν γυναίκα) έχει βαλθεί να μας τυφλώσει στο χρώμα εφέτο (που θα ’λεγε και η γιαγιά μου).  

Όπως θα δείτε και με τα ματάκια σας, έγραψε πάλι ο καλλιτέχνης. Έχουν κάτι με το πολύ ύφασμα αυτοί οι Ανατολίτες βρε παιδί μου. Είναι σα να ζω κάτι από χίλιες και μια νύχτες ολούθε. Δεν το φοβούνται το τόπι. Όχι σαν τους δικούς μας, που κάνουν τσιγγουνιές. Βλέπεις τα μακριά, αέρινα φορέματα που σε συνεπαίρνουν. Είναι τόσο ανάλαφρα που είναι λες και δεν είναι αληθινά αλλά σκίτσο από manga. 

Εγώ πάντως, κρίση ξε-κρίση, μπορεί να μην έχω να φάω, αλλά πρόλαβα και καβάτζωσα ένα απλό φορεματάκι σε πράσινο. Μη βαράς καλέ, δεν είναι designer, είπαμε δεν έχουμε να φάμε, factory-made είναι. Έτσι για να λέω ότι είμαι κι εγώ ενημερωμένη.

 

Sweet men are made of this.

Λοιπόν κυρίες μου, πρέπει να το παραδεχθείτε. Τον αγαπάτε γιατί είναι γλυκός, τρυφερός, έχει χιούμορ, σας φροντίζει, σας κάνει αγκαλίτσες… Μήπως όμως δεν είναι μόνο αυτά που σας κρατάνε δίπλα του; Όταν τον πρωτοείδατε είπατε τι τρυφερός που είναι; Μήπως είδατε και τα ρουχαλάκια, τα παπουτσάκια, το αυτοκίνητο, το σπίτι; Δεν θέλω να γίνω πεζή, δεν θέλω να μου παρεξηγηθείτε, αλλά παραδεχθείτε το. Η εμφάνιση παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στη ζωή μας. 

«Το ράσο δεν κάνει τον παπά» λέει ο λαός μας. «Εμένα μου λες;» λέω εγώ. Ένα ράσο περιποιημένο και trendy κάνει τους «πιστούς» να σε δουν με άλλο μάτι. Ξέρω, θα πείτε δεν είναι όμως αυτά αρκετά για να κάνουν έναν άνθρωπο να μένει μαζί σου και να σ’ αγαπάει. Εδώ, πάω πάσο. Δεν είπα ότι είναι μόνο αυτά, αλλά πρέπει επιτέλους να σταματήσουμε να ντρεπόμαστε να παραδεχθούμε ότι μετράει όλο το πακέτο. Γιατί να είναι ντροπή να πεις ότι μετράει και η εμφάνιση, και όλος ο τρόπος ζωής, βρε αδερφέ. 

Έχω βαρεθεί να ακούω να λένε «Με τράβηξε το χιούμορ του». Πως σε τράβηξε ακριβώς το χιούμορ του; Αυτό ήρθε μετά. Δηλαδή αν έβρισκες έναν άστεγο στο δρόμο, πιάνατε κουβέντα και έβλεπες ότι έχει χιούμορ, θα τον ερωτευόσουν; 

Γι’ αυτό λοιπόν, βγάλτε το από μέσα σας. Πείτε το καθαρά. Ε, ναι λοιπόν, μου άρεσε και το παπούτσι Prada, το αυτοκίνητο κλπ. κλπ. Δύσκολες εποχές για να παραδέχεσαι ότι έχουν σημασία τα υλικά αγαθά που μας κάνουν να “fit in”, αλλά έτσι είναι.