30 λοιπόν.

Ε ναι, γίνομαι κι εγώ στρογγυλά 30 ετών. Θα περίμενε κανείς να με πιάνουν υπαρξιακές αναζητήσεις και ανησυχίες ως προς τι κατάφερα στη ζωή μου και αν πέτυχα τους στόχους μου. 

Οφείλω να ομολογήσω ότι άλλους στόχους έβαλα εγώ, άλλους έβαλε η ζωή για μένα. Κι όπως καταλαβαίνετε Ζωή- Αλεξάνδρα, 1-0. Και παρ' όλο που θα περίμενε κανείς να μην μου αρέσει ιδιαίτερα αυτό το σκορ, είμαι εδώ, είμαι χαρούμενη, έως και ευτυχισμένη τολμώ να πω, με το πως εξελίχθηκαν τα πράγματα για μένα.

Κάποιοι λένε ότι είναι θαρραλέο και ελπιδοφόρο να κάνεις όνειρα για τα επόμενα 10, 20, 30 χρόνια της ζωής σου. Εγώ λέω ότι είναι αλαζονικό και απίστευτα υπεροπτικό, λαμβάνοντας υπ' όψη το γεγονός ότι την τελευταία φορά που κοίταξα, δεν είμαι θεός ούτε έχω μαντικές ικανότητες. 

Δεν θα αφεθώ έρμαιο στα χρόνια που θα 'θρουν. Θα βουτήξω όμως στις στιγμές που ζω, με την ψυχή μου ανοιχτή, σε όλα τα ενδεχόμενα, τα οποία πιστεύω έντονα ότι θα είναι μόνο καλύτερα.

Δεν αξίζει να μεμψιμοιρώ γι' αυτά που έχουν γίνει, και απ' όσο θυμάμαι, δεν έχω στην κατοχή μου μια χρονομηχανή για να τ' αλλάξω. Το μόνο που μπορώ να ελέγξω απόλυτα είναι αυτά που ζω τώρα, σήμερα. Και σκοπεύω να ρουφήξω κάθε δευτερόλεπτο, χωρίς ενοχές, χωρίς τύψεις.

Ίσως, αυτό το άρθρο- εξομολόγηση να μην είναι άμεσα συνυφασμένο με τη μόδα, άρα δεν ταιριάζει στο blog. Αν όμως υπάρχουν κάποιες γυναίκες εκεί έξω, που βασανίζονται με την ηλικία τους, και τα χρόνια που άφησαν να περάσουν από μπροστά τους, όντας απορροφημένες από άσκοπες αναπολήσεις, θα το βρουν λιγάκι χρήσιμο.

Μην σπαταλάτε στιγμή με "what if" ζήστε το τώρα στο maximum και ρουφήξτε τη ζωή. Είναι δική σας.