Λίγα λουλούδια αν θέλεις στείλε μου.

Όχι, δεν θα μιλήσουμε για την άνοιξη, τον κήπο και ό, τι εμπεριέχει η φύση που είναι στα πάνω της αυτήν την εποχή. Για λουλούδια βέβαια θα μιλήσουμε, αλλά αυτά που έχουν βαλθεί να μας προωθήσουν τα δυο παλικάρια που ακούν στα ονόματα Dolce και Gabbana.

Αυτοί που λέτε έχουν ξεσκιστεί να φτιάχνουν ρουχαλάκια για φέτος το καλοκαιράκι με ότι ύφασμα βρήκαν με λουλούδι! Τώρα αυτό καλό είναι; Να κυκλοφορούμε όλες σαν κήποι ανθισμένοι; Εγώ δεν είμαι και τόσο φαν του λουλουδιστού φορέματος και γενικότερα αυτών των υφασμάτων, αλλά γούστα είναι αυτά. 

Εννοείται ότι πάνω στην αξεπέραστη Monica Bellucci και την νέα αλλά ωραία Bianca Balti τα λουλούδια φαίνονται καταπληκτικά. Αυτές οι δύο κυρίες (που ξεσηκώνουν άπαντες –άντρες και γυναίκες) μαζί με ένα τσούρμο μικρούς και μεγάλους άνδρες, οι οποίοι παριστάνουν το σόι τους, μας δείχνουν πώς είναι η “La vita è bella” στην Ιταλία. 

Απολαύστε τις πανέμορφες υπάρξεις, και αποφασίστε μόνες σας αν τελικά ένα λουλουδάκι στο φόρεμα δεν είναι και τόσο κιτς.

Is “geek” the new sexy?

Ή Ελληνιστί, το σπασικλάκι εκεί έξω είναι ο νέος, ωραίος γκόμενος που βλέπουμε όλες στον ύπνο μας; Ας ξηγηθώ, για να μην σας μπερδεύω με ερωτήσεις. Τον τελευταίο καιρό που λέτε, έχω πάθει αυτό το κάτι (ψύχωση νομίζω το λένε, αλλά δεν παίρνω κι όρκο) με την γνωστή σε αρκετούς σειρά “The Big Bang Theory”. Έλα καλέ, το παίζει και το star τα ΣΚ.

Εγώ, πήρα την μαύρη απόφαση να δω τι σόι σειρά είναι αυτή, και κατέβασα όλη την πρώτη σεζόν, δεν άντεχα να βλέπω ένα-δυο επεισόδια στη μέση ποιος- ξέρει -ποιάς- σεζόν έδειχναν αυτοί οι καλοί κύριοι στο κανάλι που λέγαμε. Ε, ξεκίνησα που λέτε, και έβλεπα, και έβλεπα, και έλεγα άντε κι άλλο ένα, κι άλλο ένα, κι έγινε το κακό. Κόλλησα. 

Αυτή τη στιγμή τελειώνει στο  Αμέρικα η πέμπτη σεζόν, παίζεται από τις 24 Σεπτεμβρίου του 2007. Η σειρά/κωμωδία/sitcom, εν –πολύ- ολίγοις, έχει να κάνει με τη ζωή δυο επιστημόνων και των δύο εξίσου επιστημόνων φίλων τους. Στην όλη παρέα έχει αρκετά μεγάλο ρόλο και η ολίγον χαζή ξανθιά που μετακομίζει στην πολυκατοικία απέναντι από τους Σέλντον και Λέοναρντ. Άλλα δε λέω για να μη χαλάσω το σασπένς, όπως θα λέγαν οι παλιοί, ή να μη σας γεμίσω spoilers, όπως θα ‘λεγαν  οι νέοι.  

Ξέχασα να αναφέρω ότι ένας από τους δημιουργούς, ο Chuck Lorre είναι δημιουργός και του γνωστού (επίσης παίζεται στο κανάλι που λέγαμε) “Two and a Half Men”.

Δεν είναι όμως μόνο αυτή η σειρά, για την οποία φλυαρώ τόση ώρα, που έχει κάνει τους σπασίκλες/φύτουλες ή geeks/nerds, όπως θα έλεγαν στην χώρα τους, που έχουν κάνει αυτά τα παλικάρια να φαίνονται πολύ ελκυστικά στο γυναικείο κοινό.

Θυμηθείτε απλώς τον Hugo ή τον Faraday στο Lost, (παρεμπιπτόντως o Hugo έγινε και πρωταγωνιστής σε νέα σειρά: “Alcatraz”- κι ας μην πάει τόσο καλά). Δεν είναι μόνο οι χαρακτήρες, αλλά ολόκληρες σειρές και εκπομπές που ασχολούνται με το “geeky universe”. Δεν είναι ντροπή να πει κάποιος ότι παρακολουθεί το “Brainiac” ή το “MythBusters” όπου μερικά εμφανίσιμα σπασικλάκια διαφόρων ηλικιών προσπαθούν να ξοδέψουν μια περιουσία για να δουν πως και εάν ανατινάζεται κάτι. Οι σειρές όπως ο “Doctor Who” και τα “άπαντα” CSI έχουν πρωταγωνιστές κάποιες ιδιοφυΐες που λύνουν το έγκλημα και κάνουν πολλά κοριτσάκια να ερωτεύονται αυτόν που μιλάει ακαταλαβίστικα ή jibber-jabber (πολύ μου αρέσει αυτή η έκφραση, ακούγεται τόσο γελοία).

Έχω λοιπόν που λέτε την απορία, τα πρότυπα είναι τόσο κατευθυνόμενα από την TV κι εμείς οι «αθώοι» τηλεθεατές χάφτουμε ό, τι μας ταΐζουν; Γίνεται να ελέγχουν ακόμη και τη libido μας με τα παραμύθια τους; Τι θα γίνει επιτέλους; Ποιος φταίει τελικά για τα όνειρα που βλέπω κάνοντας naughty things με τον Sheldon και τον Leonard; Το κανάλι που μου άνοιξε την όρεξη και είδα μέσα σε μια βδομάδα πέντε σεζόν είκοσι και πλέον επεισοδίων; Το Hollywood που αποφάσισε μια ωραία μέρα να κάνει της μόδας τα παιδάκια που έχουν Ph.D; Μήπως κι εγώ πρέπει να σταματήσω αυτήν την λίαν επιεικώς μανία με τη σειρά; 

Επειδή δεν θα μάθω απόψε, λέω να πέσω για ύπνο. Μη με ρωτήσετε τι όνειρο ελπίζω να δω… 

Η γριά η κότα έχει το ζουμί.

Ο σοφός λαός κάτι ήξερε (τις περισσότερες φορές τουλάχιστον), όταν εκθείαζε την ώριμη κότα- γυναίκα. Η Madonna, γνωστή σε όλους μας εδώ και δεκαετίες- τώρα που το σκέφτομαι, θα μπορούσε να είναι και μάνα μου/ καγκουρώ η συζήτηση- έβγαλε καινούριο single που είναι μέρος του καινούριου της άλμπουμ. Το τραγούδι λέγεται “Girl Gone Wild” και το άλμπουμ “MDNA”. 

Όλοι αυτές τις μέρες θα σας ζαλίσουν στην TV με το video clip που απαγορεύτηκε στο YouTube (για τους κάτω των 18) μόλις κυκλοφόρησε. Παρ’ όλο που η κυρία που ξέρουμε όλοι για τη σεμνότητά της (εννοείται πως κάνω πλάκα) έχει κάνει πολύ χειρότερα στο παρελθόν, έκανε και πάλι το θαύμα της. 

Το θέμα δεν είναι αν το video clip είναι κατάλληλο ή όχι για το YouTube (λες και δεν θα παίζεται παντού έτσι κι αλλιώς, λες και το YouTube θα σώσει την εφηβική αθωότητα- υπάρχει τέτοιο πράγμα;) αλλά, ότι, η Madonna Louise Veronica Ciccone (ναι αυτό είναι/ήταν το κανονικό της όνομα, όχι το Madonna) έχει καταφέρει στην πεντηκοστή δεκαετία της ζωής της να απασχολεί ακόμη τον πλανήτη, όχι μόνο για τα τραγούδια της, αλλά και για τα sexy video clip της. 

Το διανοείστε; Είναι 54 ετών και είναι ακόμη το ίδιο προκλητική, ποθητή και «αεικίνητη» όσο τότε που έβαζε εκείνο το κωνικό σουτιέν και έκανε θραύση τη δεκαετία του '80. Έχει προσπαθήσει να βεβηλώσει/ κοροϊδέψει ό, τι κάποιοι άλλοι είχαν για ιερό και όσιο. Θυμάστε εκείνη τη φορά που έκανε τον «Εσταυρωμένο» και την άλλη φορά που κορόιδευε την Αμερικανική κουλτούρα με το τραγούδι της “Hollywood”;

Είναι τόσο γνωστή πια που θεωρείται αυτονόητο ένα αστείο για τραγούδια της σε ταινίες. Όσοι έχουν δει την αρχική σκηνή στο “Reservoir Dogs” (όπου είναι μαζεμένα κάτι παλικάρια με μαύρα κουστούμια και ο Tarantino αναλύει τι θέλει να πει το τραγούδι). Δεν είστε τόσο Tarantin-ικοί; Ωραία λοιπόν, μη μου πείτε ότι δεν θυμάστε τη σκηνή που η Bridget Jones/  Renée Zellweger βρίσκεται στη φυλακή και τραγουδά με τις φίλες/ συγκρατούμενες της το ίδιο τραγούδι και καταφέρνει να κάνει τον Κακοφωνίξ να ακούγεται σαν τενόρος;

 

Έχει άραγε φτάσει στο σημείο που πρέπει να αφήσει άλλα σούργελα ταλέντα όπως η Lady Gaga να σαρώσουν την ποιοτική μουσική σκηνή ή να συνεχίσει μέχρι να πάρει τη σύνταξη και το εφάπαξ (τι γελάτε; Ξέρω ότι μόνο στη χώρα μας υπάρχει/ υπήρχε αυτό το σύστημα, αλλά τόσα χρόνια η κοπέλα στο κουρμπέτι, ούτε δημόσιος υπάλληλος να ήταν).

 

Οι Βρετανοί το κάνουν καλύτερα;

Μην πάει ο νους σας στο πονηρό (αν και με τόσους ωραίους Βρετανούς, θα ‘πρεπε). Εννοώ ότι υπάρχουν τόσοι Βρετανοί ηθοποιοί εκεί έξω (στο Hollywood), που δεν ξέρατε καν ότι η «σκούφια τους» κρατά από Γηραιά Αλβιόνα μεριά. (Αγγλία καλέ!)

Όλοι έχουν δει τουλάχιστον μια ταινία James Bond. Από όταν ο Ian Fleming ξεκίνησε να γράφει τα βιβλία του ομώνυμου χαρακτήρα το 1953, και το 1962 αποφάσισαν να μεταφέρουν τον θρυλικό πλέον «Bond/James Bond» στην μεγάλη οθόνη, τα κοριτσάκια ονειρευόταν να έχουν στο πλευρό τους, έστω για λίγο, έναν τέτοιο άνδρα.

Δεν είναι όμως μόνο οι Sean Connery,  George Lazenby, Roger Moore, Timothy Dalton, Pierce Brosnan, Daniel Craig (όλοι οι Bond-ηδες μέχρι σήμερα) που μας έκαναν να αναστενάξουμε και να κοιτάξουμε με υποτιμητικό τρόπο τον κακομοίρη που στέκεται δίπλα μας. 

 

Σκεφτείτε όλους τους Doctor-ες που κάνουν τα κοριτσάκια μέχρι σήμερα να θέλουν απεγνωσμένα μια «εμπειρία» σε τηλεφωνικό θάλαμο. (Αν δεν έχετε δει έστω κι ένα Doctor Who, τρέξτε επειγόντως).

Αν αφήσουμε την επιστημονική φαντασία και πιάσουμε τους… κυνόδοντες, ο Robert Pattinson (The Twilight Saga) με την χρυσόσκονή του και ο Stephen Moyer (True Blood) είναι, ω τι έκπληξη, Άγγλοι.

Θέλετε να πιάσουμε και πιο mainstream καταστάσεις (δηλαδή πιο Hollywood δεν γίνεται;), ακούστε τότε μερικά ονοματάκια που κατάγονται από το Φοβερό Νησί που λέγεται Great Britain. Hugh Laurie (ο περίφημος/κακόφημος House), Gary Oldman (o Κόμης Δράκουλας που άφησε εποχή), Clive Owen (καταπληκτικός σε ταινίες δράσης- αγαπημένη μου «Shout ‘em up), Jason Statham (αχ και να’ μουν δέμα και να ήταν ο Transporter), Christian Bale (Το παιδί με τα μαύρα- Batman), Antony Hopkins (για όσες ονειρεύτηκαν να είναι στη θέση της Clarice). 

Αχ, η λίστα θα μπορούσε να πιάσει ίσα με καμιά πενηνταριά σελίδες τουλάχιστον. Και μιλάμε, εννοείται, μόνο για τους ταλαντούχους και όμορφους (the whole enchilada), επειδή θα χρειαζόταν άλλες τόσες για τους –εννοείται ταλαντούχους- λιγότερο εμφανίσιμους. Και πιάσαμε μόνο τους ηθοποιούς. Υπάρχουν άλλοι τόσοι στο χώρο της μουσικής.

 

You got the point though. Μην προτρέχουμε και λέμε ότι υπάρχουν ωραίοι ηθοποιοί στην Αμερική, επειδή σχεδόν όλα τα καλά παιδιά είναι από τη δική μας μεριά του Ατλαντικού. 

Και μετά αναρωτιούνται οι άντρες γιατί έγιναν μόδα οι μπλούζες, τα φουλάρια, τα παπούτσια, τα εσώρουχα (και ότι αγγίζει το κορμάκι μας γενικότερα) με την ξακουστή σημαία της Αγγλίας (union jack). Πού να ‘ξεραν οι κακομοίρηδες τι σκεφτόμαστε όταν τα φοράμε.

Lana Del Ray. Πως γίνεται να τη σιχαίνομαι και να έχω κολλήσει τόσο άγρια;

Κι όμως γίνεται. Κάποια τραγούδια τα λατρεύεις από την πρώτη στιγμή που τ’ ακούς, από την πρώτη νότα. Άλλα πάλι, όταν τα ακούς για πρώτη φορά λες «Ποια ψωνάρα (με το συμπάθιο) είναι πάλι αυτή;» Κάπως έτσι την πάτησα με την κυρία που ακούει στο όνομα Lana Del Rey. Η κυρία αυτή είναι πολύ γνωστή αυτή τη στιγμή στην Αμερική αν και στη χώρα μας δεν έχει γίνει ακόμη τόσο γνωστή επειδή τα τραγούδια της δεν τα παίζουν ίσως πολλοί mainstream ραδιοφωνικοί σταθμοί. 

Πρόσφατα είδα, βέβαια, κάποιο τηλεοπτικό διαφημιστικό για την Lana οπότε αρχίζει να γίνεται γνωστή και στις μάζες (sorry, στο ευρύ κοινό ήθελα να πω, δηλαδή τις μαμάδες/ γιαγιάδες που βλέπουν πρωί-μεσημέρι-βράδυ Τούρκικα σήριαλ). 

Ας μην ξεφεύγουμε όμως- ως συνήθως- από το θέμα. Η Lana Del Ray ή Lizzy Grant όπως είναι το πραγματικό της όνομα είναι κόρη του Rob Grant, μεγάλου επιχειρηματία. Είναι ένα κακο/καλομαθημένο κοριτσάκι, που απλά παίζει το ρόλο μιας ρετρό σταρ του Hollywood ή μια αυθεντική και ξεχωριστή τραγουδίστρια; Η αλήθεια είναι ότι κάποιοι τη λατρεύουν αμέσως και κάποιοι hate her guts όπως θα έλεγαν και οι ομοεθνείς της. 

Άρχισε την καριέρα της ως τραγουδίστρια βγάζοντας ένα CD τριών κομματιών και το αληθινό της όνομα το 2008 (Kill Kill). Το 2010 έβγαλε τον πρώτο ολοκληρωμένο της δίσκο με τίτλο “Lana Del Ray A.K.A. Lizzy Grant”. Η μεγάλη επιτυχία ήρθε όμως όταν η ίδια έβαλε το κομμάτι “Video Games” στο internet  τον Ιούνιο του 2011. Το κομμάτι αυτό και το “Born to Die” είναι τα πιο γνωστά και της χάρισαν πολλά βραβεία. Το περιοδικό Rolling Stone παραδέχθηκε ότι έχει κάτι ξεχωριστό αλλά δεν κατενθουσιάστηκε μαζί της. 

Όπως και να’ χει μπορείτε να ακούσετε τα κομμάτια της και να σχηματίσετε γνώμη για την νέα σταρ. Εγώ πάντως δεν μπορώ να την χωνέψω και ταυτοχρόνως δεν μπορώ να σταματήσω να την ακούω! Πόσο psycho είμαι θεέ μου; 

Shoes, my love.

Λοιπόν κυρίες μου, επειδή έκανα μια μικρή μελέτη στο θέμα new shoes, επειδή, κι εγώ, όπως όλα (καλά, σχεδόν όλα, ας μην γενικεύω) τα κοριτσάκια, έχω αδυναμία στα καινούρια παπουτσάκια κάθε είδους –γόβες, πέδιλα, μπότες, αθλητικά…- συνειδητοποίησα ότι δεν φταίμε εμείς οι «γυναίκες» (όπως μας αποκαλούν, αλλά με προσβλητική σημασία, οι υπόλοιποι) που μας αρέσουν τα υποδήματα κάθε είδους, και ποτέ δεν νιώθουμε ότι αποκτήσαμε αρκετά for a lifetime, ασχέτως με το γεγονός ότι δεν χωράμε ούτε εμείς πια στο σπίτι από τα κουτιά που έχουν καταλάβει κάθε μικρή γωνιά.

May I remind you, ότι, από τη στιγμή που γεννιόμαστε, μας αγοράζουν παπουτσάκια με περισσή χαρά όλες οι θείες, οι γνωστοί και η οικογένειά μας, φυσικά. Αν, όπως ισχυρίζονται, πρέπει να αγοράζουμε παπούτσια όταν τα χρειαζόμαστε, δηλαδή όταν χαλάνε τα παλιά μας, τότε γιατί αγοράζουν συνεχώς παπουτσάκια σε ένα βρέφος που δεν ξέρει ακόμη ούτε να περπατάει; Για να μην αναφέρω το γεγονός ότι τα ποδαράκια του μεγαλώνουν σε τόσο γρήγορους ρυθμούς που τα παπούτσια αποτελούν απίστευτα μεγάλο και περιττό έξοδο. 

Άλλη περίπτωση που δεν πρέπει να ξεχνάμε, και λειτουργεί υπέρ μας, είναι η παράδοση να αγοράζει η νονά παπουτσάκια στο βαφτιστήρι της κάθε χρονιά για την Ανάσταση. Μεγαλώνουμε με την νοοτροπία ότι τα παπούτσια είναι κάτι όμορφο που αγοράζουμε κάθε χρόνο, και πολλές φορές μέσα σ’ αυτόν, χωρίς να υπάρχει ουσιαστική ανάγκη. 

Κι έρχομαι εγώ, κυρίες μου και ερωτώ: Πώς τολμάνε να μας κατηγορούν ότι κάνουμε άσκοπες σπατάλες σε παπούτσια που δεν μας είναι «απαραίτητα» και μας κοροϊδεύουν γι’ αυτή μας την «αδυναμία» (όπως την αποκαλούν); 

Δεν φταίμε εμείς, η ανατροφή για την ιερή συνήθεια αγοράς παπουτσιών ξεκινά από τα «γεννοφάσκια» μας (όπως θα ’λεγε και η γιαγιά μου). Μην το βάζετε κάτω λοιπόν, συνεχίστε να ονειρεύεστε το επόμενο ζευγάρι, ακόμη και αν δεν έχετε μαζέψει ακόμη αρκετά στον κουμπαρά για να τα αποκτήσετε. Ουφ, τα είπα και ξαλάφρωσα.

Ακριβό μου διθέσιο.

Λοιπόν κοπελιές, πάρτε το σφυρί στο χέρι, και ετοιμαστείτε να θυσιάσετε, σαν άλλο Ισαάκ, το αξιαγάπητο γουρουνάκι, που με καρτερικότητα δεχόταν ευρούλι το ευρούλι τόσο καιρό τις οικονομίες σας.

Έχουμε πλέον πληροφορίες από αξιόπιστη πηγή για το θέμα που μας απασχολούσε όλους τόσο καιρό. Όταν λέμε όλους, εννοούμε όλους εκτός από τους άντρες. Δηλαδή, όλους εκτός από τους άνδρες και τα παιδιά. Εντάξει, όλους εκτός κι από γιαγιάδες… Καλά ας σταματήσω καλύτερα, επειδή η γνωστή σε… όλους διαφήμιση με  έχει επηρεάσει άγρια.

Έλαβα πληροφορίες για τιμές σχετικά με την πλαστική στήθους. Είχα κάνει μια γύρα σε διάφορα, υποτιθέμενα επιστημονικά site, που σκοπό είχαν να μας ενημερώσουν για όσα πρέπει να ξέρουμε σχετικά με την εγχείριση, αλλά ξεχνούσαν το πιο βασικό. Δεν έλεγαν τίποτα για τιμές. Προφανώς, επειδή, όπως θα έλεγαν προς υπεράσπισή τους, κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Καλά τώρα, πως θα το αποφασίσω εγώ αν δεν έχω ιδέα για το κόστος; Ειδικά τέτοιες ζόρικες εποχές εν Ελλάδι.

Κι εγώ βέβαια δεν πάω πίσω. Τρεις παραγράφους έγραψα, κι ακόμη να πω την πολυπόθητη τιμή του… ενθέματος.  Έμαθα απευθείας από γιατρό, όχι μέσω e-mail ή internet, ότι το όλο πακέτο κοστίζει 5000 ευρώ. Ένα ένθεμα καλής ποιότητας κοστίζει 1000 ευρώ. Για περεταίρω info, περάστε καλύτερα από έναν γιατρό, και ρωτήστε face to face. Μην ντρέπεστε.

Εγώ δεν ξέρω αν θα το επιχειρούσα, αν και το χρειάζομαι ολίγον, επειδή φοβάμαι τα νυστέρια, αλλά αν πάρετε τη μεγάλη απόφαση, μην ξεχνάτε να κάνετε πάντα καλή έρευνα. Η υγεία και η ζωή σας είναι πολύ σημαντικά πράγματα για να παίζετε μαζί τους. 

Τέλος, ως καλός συμβουλάτωρ, να θυμίσω ότι το σώμα σας δεν είναι ένα φορεματάκι που σας είπαν ότι σας πάει και το αγοράσατε. Πειράξετε το όσο θέλετε, αλλά μόνο για να νοιώσετε εσείς καλά όταν κοιτάτε στον καθρέφτη. Ποτέ των ποτών μην το κάνετε για τους άλλους.

P.S. Και μην ξεχνάτε, nothing lasts forever, οπότε σε 10-15 χρόνια ετοιμάστε νέο γουρουνάκι και χαρτομάντηλα για τον αποχωρισμό, επειδή δυστυχώς πρέπει να τα αφαιρέσετε (έχουν ημερομηνία λήξης).

Επί ποδός.

Εκεί που χάζευα ως συνήθως διάφερες γόβες και πέδιλα (επειδή ποτέ δεν είναι αρκετά), ακόμη κι αν δεν τα αποκτήσω ποτέ, θυμήθηκα πόσο σημαντικό είναι να είναι περιποιημένο ένα πόδι για να αναδειχθεί ένα παπούτσι. 

Δεν αντέχω να βλέπω πέδιλα, ή έστω, ακόμη και τώρα το χειμώνα (άσε τι λέει το ημερολόγιο για άνοιξη, με 5/6 βαθμούς εγώ χειμώνα βλέπω) peep toes με απεριποίητα νυχάκια. Μην είστε τεμπέλες κυρίες μου. Ένα πεντικιούρ now and then δεν βλάπτει, ακόμη και στο καταχείμωνο. Μην γκρινιάζετε. Το πεντικιούρ δεν χαλάει τόσο εύκολα όσο το μανικιούρ. Μπορεί να κρατήσει ακόμη κι ένα μήνα. Οπότε δεν έχετε δικαιολογία ότι δεν προλαβαίνετε. Έστω και μια φορά το μήνα, θα βρείτε λίγο χρόνο. Σκεφτείτε και το ταίρι σας άλλωστε. Όταν δει ότι τα νυχάκια είναι περιποιημένα κάτω από τις καλτσούλες, θα τους φερθεί με μεγαλύτερη αγάπη. 

Πάμε τώρα στο άλλο θέμα που καίει. Μια απεριποίητη φτέρνα είναι δολοφονικό θέαμα. Δεν είναι ανάγκη να φτάσετε στο σημείο να πάτε για απολέπιση σ’ εκείνα τα spa με ψαράκια, και να ψοφήσουν τα ζωντανά από το πολύ φαγητό! Υπάρχουν πολλές μέθοδοι για να έχετε μαλακές και όμορφες φτέρνες. Ειδικά τώρα το χειμώνα είναι η σωστή περίοδος για να τους φερθείτε με στοργή και …προδέρμ. Από τη στιγμή που κάποιες από μας κρυώνουμε και φοράμε κάλτσες ακόμη και στον ύπνο ας το εκμεταλλευτούμε. 

α) Μπορείτε με φυσικές μεθόδους να ενισχύσετε την ενυδάτωση. Μπορείτε να κάνετε ένα ζεστό μπάνιο, και μετά να αλείψετε τις φτέρνες με λίγο ελαιόλαδο και να τις τρίψετε με ζάχαρη ή αλάτι. Αμέσως μετά βάλτε ζεστές, χοντρές καλτσούλες (με αρκουδάκια ή χωρίς) και πέστε ήσυχες για ύπνο. Η επανάληψη είναι το μυστικό για την επιτυχία.

 

β) Αν αυτά τα σπιτικά κόλπα σας φαίνονται δύσκολα, τότε μια κρέμα βαθιάς ενυδάτωσης (αν περιέχει και βαζελίνη ακόμη καλύτερα) θα κάνει θαύματα. Είπαμε, δεν θα περιμένουμε να φτάσει η κατάσταση στο απροχώρητο, μέχρι το καλοκαίρι για να αναλάβουμε δράση. Η υπόθεση τέλεια παπούτσια/πόδια θέλει καιρό για να πετύχει. 

  

Οπότε, ξεκινήστε να σκέφτεστε από τώρα τι θα κάνετε για να σας κοιτάνε από… κάτω μέχρι πάνω.