Λοιπόν κυρίες μου, επειδή έκανα μια μικρή μελέτη στο θέμα new shoes, επειδή, κι εγώ, όπως όλα (καλά, σχεδόν όλα, ας μην γενικεύω) τα κοριτσάκια, έχω αδυναμία στα καινούρια παπουτσάκια κάθε είδους –γόβες, πέδιλα, μπότες, αθλητικά…- συνειδητοποίησα ότι δεν φταίμε εμείς οι «γυναίκες» (όπως μας αποκαλούν, αλλά με προσβλητική σημασία, οι υπόλοιποι) που μας αρέσουν τα υποδήματα κάθε είδους, και ποτέ δεν νιώθουμε ότι αποκτήσαμε αρκετά for a lifetime, ασχέτως με το γεγονός ότι δεν χωράμε ούτε εμείς πια στο σπίτι από τα κουτιά που έχουν καταλάβει κάθε μικρή γωνιά.
May I remind you, ότι, από τη στιγμή που γεννιόμαστε, μας αγοράζουν παπουτσάκια με περισσή χαρά όλες οι θείες, οι γνωστοί και η οικογένειά μας, φυσικά. Αν, όπως ισχυρίζονται, πρέπει να αγοράζουμε παπούτσια όταν τα χρειαζόμαστε, δηλαδή όταν χαλάνε τα παλιά μας, τότε γιατί αγοράζουν συνεχώς παπουτσάκια σε ένα βρέφος που δεν ξέρει ακόμη ούτε να περπατάει; Για να μην αναφέρω το γεγονός ότι τα ποδαράκια του μεγαλώνουν σε τόσο γρήγορους ρυθμούς που τα παπούτσια αποτελούν απίστευτα μεγάλο και περιττό έξοδο. 
Άλλη περίπτωση που δεν πρέπει να ξεχνάμε, και λειτουργεί υπέρ μας, είναι η παράδοση να αγοράζει η νονά παπουτσάκια στο βαφτιστήρι της κάθε χρονιά για την Ανάσταση. Μεγαλώνουμε με την νοοτροπία ότι τα παπούτσια είναι κάτι όμορφο που αγοράζουμε κάθε χρόνο, και πολλές φορές μέσα σ’ αυτόν, χωρίς να υπάρχει ουσιαστική ανάγκη. 
Κι έρχομαι εγώ, κυρίες μου και ερωτώ: Πώς τολμάνε να μας κατηγορούν ότι κάνουμε άσκοπες σπατάλες σε παπούτσια που δεν μας είναι «απαραίτητα» και μας κοροϊδεύουν γι’ αυτή μας την «αδυναμία» (όπως την αποκαλούν);
Δεν φταίμε εμείς, η ανατροφή για την ιερή συνήθεια αγοράς παπουτσιών ξεκινά από τα «γεννοφάσκια» μας (όπως θα ’λεγε και η γιαγιά μου). Μην το βάζετε κάτω λοιπόν, συνεχίστε να ονειρεύεστε το επόμενο ζευγάρι, ακόμη και αν δεν έχετε μαζέψει ακόμη αρκετά στον κουμπαρά για να τα αποκτήσετε. Ουφ, τα είπα και ξαλάφρωσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου