Άσε κάτω το πιάτο ΡΕ!

Ξέρω, ξέρω. Όσοι, σαν κι εμένα, έχετε ψύχωση με την αθάνατη ταινία «Καλώς ήρθε το δολάριο», κάτι έχετε αρχίσει να καταλαβαίνετε. Έχω βαρεθεί, που λέτε, αυτά τα μοντέρνα εστιατόρια (ο Θεός να τα κάνει) -εξ Αμερικής συνήθως, που έχουν την ευγενή καλοσύνη να τραβάνε το πιάτο από μπροστά σου, πριν καλά-καλά φας μια μπουκιά.

Είμαι κι εγώ αδιόρθωτη, βέβαια. Ενώ τα νεύρα έχουν φτάσει πάνω απ’ το κεφάλι, συνεχίζω να πηγαίνω. Ο Έλληνας δεν μπορεί τέτοιες μοντερνιές. Θέλει να τρώει, και τρεις ώρες αργότερα, να μιλάει επί παντός επιστητού πάνω από το φαγωμένο τζατζίκι. Εντάξει, υπάρχει και το άλλο άκρο. Να φτάνει η ώρα που θέλουν να κλείσουν το μαγαζί, κι αυτοί να είναι «Φέρε ένα κρασάκι ακόμη». Υπάρχει και αντιστοιχία σε καφετέρια. Βλέπεις το φραπέ πού έχει ξεραθεί στο ποτήρι και δεν πλένεται πια. Το πιο πιθανό είναι να πετάξουν τα ποτήρια, όταν οι κύριοι αποφασίσουν να φύγουν. 

Υπάρχει και η λογική περίπτωση βέβαια. Έχει ψιλοφάει, πας να κάνεις ένα διάλειμμα, επειδή σου έχει κάτσει η μπουκιά στο λαιμό, κι αρχίζουν «Φάγατε;» «Θέλετε να τα μαζέψω;». Όχι, ρε κύριος δεν θέλω να τα μαζέψεις. Θέλω να μαζευτείς εσύ, και να μ’ αφήσεις ήσυχο να φάω μια μπουκιά. Γυρνάνε δε, πάνω απ’ το κεφάλι σου συνέχεια και σε ρωτάνε «Πως σας φαίνονται;» «Όλα καλά;». Κι εσύ κουνάς θετικά το κεφάλι (με την αγανάκτηση ζωγραφισμένη στο μάτι), αφού δεν μπορείς να μιλήσεις, επειδή τρως. Τι θα γίνει ρε φίλε; Θα φάμε ή θα πιάσουμε κουβέντα για το μενού; Μπελά που βρήκαμε.

Έτσι που λέτε. Δεν άντεξα άλλο. Άνθρωπος είμαι κι εγώ, κι έσπασα. Δε βαριέσαι, αφού το ξέρω. Έκανα εδώ την επανάστασή μου, κι αύριο- μεθαύριο θα με ξαναβρείτε σε κανένα απ’ αυτά τα μαγαζάκια όπου το hamburger κάνει όσο η γαριδομακαρονάδα.