Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

Για κλάψε λίγο ακόμα και σου πάει.


Τι είναι αυτό που μας κάνει να παίρνουμε τα χαρτομάντιλα παραμάσχαλα και ξεκινάμε να δούμε μια ταινία, που ξέρουμε εξαρχής ότι θα μας ρίξει; Είναι η ζωή μας τόσο τέλεια, που έχουμε ανάγκη λίγη δυστυχία για να ‘ρθει και να στρώσει το πράμα; Δεν αντέχουμε πάνω στο συννεφάκι και θέλουμε να κάνουμε λίγο sky diving; Δε νομίζω.

Έχω πιάσει τον εαυτό μου, επανειλημμένως, το λέω, το παραδέχομαι, να βλέπει μια διαφήμιση απ’ αυτές τις κλαψιάρικες που έχουν ένα «κοινωνικό μήνυμα» (για ανθρώπους που κακοποιούνται, περνάνε δύσκολες αρρώστιες, πεινάνε κ.λπ.) και το δάκρυ το έχω έτοιμο ανά πάσα στιγμή. Δε λέω, όλα αυτά τα θέματα είναι πολύ ευαίσθητα, δεν πρέπει να τα διακωμωδώ, επειδή, ακόμη κι εγωιστικά να το δεις, ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου τύχει κάποια στιγμή στη ζωή σου. Αλλά, αναρωτιέμαι, ειδικά τώρα, που οι ζωές όλων μας στην «πανέμορφη» αυτή χώρα που λέγεται Ελλάδα είναι ολίγον  τι σκατά, γιατί με τραβάει το δράμα;

Παίζει βέβαια μεγάλο ρόλο και η μουσικούλα. Ά, το σωστό να λέγεται. Δοκιμάστε να δείτε μια τέτοια, διαφήμιση, σειρά, ταινία, στο mute και μετά τα ξαναλέμε. Βάζουν οι άτιμοι κάτι σπαραξικάρδια κομμάτια ακριβώς εκεί που πρέπει και να σου τα κουτιά zewa

Ίσως τελικά, έχουμε ανάγκη όλη αυτή τη «μίρλα», που λένε και στο χωριό μου, ακριβώς επειδή η ζωές μας είναι λίγο-πολύ μέσ’ το παράπονο. Όταν βλέπουμε ανθρώπους να περνάνε δύσκολα, ταυτιζόμαστε, νιώθουμε ότι το δικό τους πρόβλημα ίσως είναι μεγαλύτερο απ’ το δικό μας, ή τελικά όταν όλα έχουν happy ending, ή, όπως θα έλεγαν και οι δικοί μας αρχαίοι, έρχεται η λύτρωση, νομίζουμε πως όλα (ναι καλά, εμένα μου λες) θα έχουν αίσιο τέλος και για μας. 

Πω, πω. Τι ήταν κι αυτό σήμερα; Μ’ έπιασε το σοβαρό μου και δεν είναι καλός οιωνός αυτό. Πρέπει να δω επειγόντως κάτι κλαψιάρικο για να έρθω στα ίσια μου. Τι λέγαμε; Τελικά μάλλον όλο αυτό το δράμα είναι η ψυχανάλυση των «φτωχών», ημών δηλαδή. Ωχ, το γυρνάω και στο εκκλησιαστικόν τώρα; Δεν πάμε καθόλου καλά.

Αν έχετε ανάγκη από λίγο χαρτομάντιλο δείτε το παρακάτω. Αν νιώθετε καλά, αφήστε το καλύτερα.


3 σχόλια:

  1. Έτσι είναι. Σιγά μην τα φάμε στους ψυχολόγους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανδρονίκη Παπαδημητρίου24 Ιανουαρίου 2012 στις 8:12 μ.μ.

    Πόσο δίκιο έχεις! Εγώ βρίσκω ευκαιρία να κλάψω ακόμη και σε κωμωδίες ή παιδικά!! (Toy story 3)
    Τελικά νομίζω πως υπάρχουν μικρές δύσκολες στιγμές στην ζωή μας που δεν καταφέραμε να κλάψουμε για χ ή ψ λόγο και όταν τελικά βρεθεί η δικαιολογημένη στιγμή, να σου το δάκρυ κορόμηλο!
    Πάντως η αίσθηση που νιώθεις μετά, είναι απίστευτη!!!
    Νιώθεις σαν ένα τεράστιο βάρος έφυγε από πάνω σου και μπορείς να συνεχίσεις ήρεμος!!!!
    Τώρα που το σκέφτομαι... ζήτω η αυτοψυχανάλυση!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έχω ρίξει εγώ κλάμα, απ' την εποχή του Ξανθόπουλου έως σήμερα, τι να λέω τώρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή