Sookie Vs Bella. Γιατί η χαζή ξανθιά βλάχα μας αρέσει περισσότερο.

Έλα τώρα. Τις ξέρεις μια χαρά και τις δυο. Η μεν (Sookie) είναι η πρώτη κοντή σερβιτόρα, με στραβά δόντια και χωριάτα ως εκεί που δεν πάει, που τραβάει με τη «χάρη» της παλικάρια ίσα με δυο μέτρα (βλέπε Alexander Skarsgård) και άλλα όχι τόσο ψηλά, αλλά εξίσου γοητευτικά (βλέπε Stephen Moyer). Η δε (Bella) έχει κάνει ένα «χρυσό» αγόρι (Robert Pattinson) και ένα τριχωτό παλικάρι (Taylor Lautner) να παλεύουν για να διατηρήσουν την παρθενιά της πάση θυσία. 

Όπως καλά καταλάβατε, οι περισσότεροι δηλαδή (99,9%) από σας, μιλάω για την πρωταγωνίστρια στην τηλεοπτική σειρά True Blood, και την αντίστοιχη στη σειρά ταινιών The Twilight Saga. Και οι δύο βασίζονται σε σειρά βιβλίων. Η Charlaine Harris (The Southern Vampire Mysteries – True Blood) άρχισε να τα εκδίδει το 2001 ενώ η Stephanie Meyer (Twilight) άρχισε την έκδοση το 2005. 

Οι φανατικοί θαυμαστές της μελαχρινής κοπελιάς υποστηρίζουν ότι αυτή είναι η καλύτερη. Θέλει απεγνωσμένα να γίνει μια τσούλα βαμπιρίνα και παρακαλάει το χρυσαφί αγόρι να την κάνει δική του απ’ την πρώτη στιγμή που τη γνωρίζει. Εκείνος όμως είναι ένας κύριος (λέμε τώρα. Έτσι είναι οι κύριοι; Ξεπλυμένοι βρωμιάρηδες;). Ζητά πρώτα το χέρι απ’ τον πατέρα της και μετά της δίνει και καταλαβαίνει. 

Η άλλη πάλι, η κοντή ξανθιά που λέγαμε, έχει το γκομενομαγνήτη. Τη θέλουν ένας εστιάτορας (shifter), ένας μελαχρινός Άγγλος βρικόλακας, ένας ξανθός-δίμετρος Σκανδιναβός και ένας μπρατσαράς λυκάνθρωπος. Αυτή σου λέει δεν ξέρει ποιον να πρωτοδιαλέξει επειδή είναι αθώα, αλλά όλους λίγο-πολύ τους περνά ένα χέρι. 

Εμάς (εμένα, πληθυντικός αγενείας), μας αρέσει περισσότερο η ξανθιά από το South America, επειδή δεν έχει πολλές αναστολές και δεν μας ζαλίζει ( στην αρχή τουλάχιστον) και πάει με τον πρώτο γοητευτικό βρικόλακα που βρίσκει μπροστά της. Είναι κι εκείνα τα καυτά σορτς που φορά και κάνει ανάστα τον κόσμο όλο. Έχει κάνει ολόκληρη υφήλιο να φορά hot shorts και καρό πουκαμισάκια (αυτά τα τελευταία, νομίζω τα φορά κι η άλλη η ξεπλυμένη μελαχρινή).

Η ξανθιά μένει σ' ένα σπίτι έτοιμο να καταρρεύσει, όπως τα περισσότερα στην περιοχή άλλωστε, έχει γιαγιά και αδερφό, αλλά κατά τ’ άλλα ορφανή, και δουλεύει γκαρσόνα- όπως προανέφερα. Η άλλη είναι χαζή μαθητριούλα, έχει μαμά-μπαμπά διαζευγμένους και πάει σε νέα πόλη, σχολείο κ.λπ. Την αμαρτία μου θα την πω. Έχω αλλεργία στα σχολιαρόπαιδα. Όχι ότι πέρασα φρικτά στα μαθητικά μου χρόνια –που πέρασα- αλλά δεν αντέχω άλλη σειρά στο σχολείο (να θυμηθώ να το αναλύσω άλλη φορά αυτό).

Έχω και αδυναμία στον Αμερικάνικο Νότο, όπως και να το κάνουμε. Πάντα με μάγευαν αυτά τα voodoo-hoodoo, τα κομμένα κεφάλια από κότες, τα βοτάνια και η μαύρη-κατράνι μάγισσα- ιέρεια να λέει τα δικά της κάτω απ’ τον καυτό ήλιο. Όχι ότι βλέπουμε και πολλή μέρα στη σειρά, επειδή θα αρπάξουν τα παλικάρια μας απ’ τον ήλιο (βρικόλακες είναι, τι να κάνουμε), αλλά και πάλι έχει τη γοητεία του. Τέλος, όταν μιλάμε για έρωτα μιλάμε για έρωτα. Και εννοούμε την πράξη και ό, τι συνεπάγεται. Αν είναι να το δείτε, φωνάξτε και κανένα αγοράκι για παρέα. Άντε, μέσ’ το 2012 και την κρίση, όλες θα σας αποκαταστήσω.