Δεν είναι αυτό που νομίζεις.

H κλασική Chanel τσάντα (ξέρεις αυτή με το καπιτονέ) μου φαίνεται γιαγιαδίστικη. Το θρυλικό άρωμα Chanel No5 μου βρωμάει. Τα μπουκλέ Chanel ταγεράκια μου φαίνονται απίστευτα παλιακά. Ξέρω, οι «πιστές», έχετε αρχίσει να φτύνετε την οθόνη του υπολογιστή για την κατάντια μου- μη φτύνετε καλέ, καινούρια οθόνη, κρίμα είναι. Τι να κάνω; Ψέματα να πω; Το ξέρω ότι κι οι μισές από σας εκεί έξω συμφωνείτε, αλλά δεν τολμάτε να σταθείτε στο πλάι μου.  

Κι όμως, παρ’ όλο που όλα τα σύμβολα του ιστορικού Οίκου μου πέφτουν λίγα- λες και θα είχα χρήματα να τ’ αγοράσω- όταν ακούω το όνομα Chanel, κάτι από πολυτέλεια, που θα ‘θελα να έχω κι εγώ, σκιρτά μέσα μου. Γιατρέ μου είμαι διχασμένη προσωπικότητα, ν’ ανησυχήσω; Είναι σοβαρά τα πράγματα ή μήπως είναι φυσιολογικό;

Όλες έχουμε ανάγκη να ονειρευόμαστε αυτά που δεν έχουμε- και ίσως δεν αποκτήσουμε ποτέ. Ωστόσο, δεν έχουμε ξεκαθαρίσει μέσα μας αν το θέλουμε επειδή μας αρέσει πραγματικά ή το θέλουμε λόγω «άπιαστης» τιμής και κύρους. Κάτι που δεν θα φορούσες ποτέ, το θεωρείς απίστευτα κακόγουστο και «δεύτερο», θα το απολάμβανες ευχαρίστως επειδή είναι designer, πόσο δε μάλλον αν είναι Chanel. 

Δεν το έχω ξεκαθαρίσει ακόμη. Είμαι απλά μια ψωνισμένη που θέλει ν’ αποκτήσει ό, τι κάνει από χιλιάρικο και πάνω ή απλά ένας φυσιολογικός άνθρωπος που ονειρεύεται; Όταν και άμα και εφόσον το ξεκαθαρίσω, θα σας ενημερώσω. Μέχρι τότε, πάρτε κανένα χαρτομάντιλο να σκουπίσετε την οθόνη και αφήστε με εμένα στον πόνο μου. (Λέμε τώρα, δεν θα «πηδηχτώ» κι απ’ το παράθυρο).