Κρίση σου λέει μετά. Κάθε χρόνο τα ίδια. Αν δεν έχεις ταλέντο, είναι αδύνατο να βρεις πραγματικές εκπτώσεις. Μου ‘λεγαν στην αρχή «Μην πιστεύεις τις τιμές που λένε. Τις ανεβάζουν λίγο πριν τις εκπτώσεις για να πουν μετά “Πάρε κόσμε, όσο-όσο, τ’ αφεντικό τρελάθηκε…” –κι άλλα τέτοια εμπνευσμένα». «Άντε καλέ;» Έλεγα εγώ η αθώα (έως χαζή). «Αποκλείεται». Και τελικά, χρόνο με το χρόνο βγαίνοντας στην αγορά συχνά πυκνά και σε εντατικούς ρυθμούς λίγο πριν αρχίσουν να «ξεπουλάνε», κατάλαβα πόσο λάθος είχα. Κάθε φορά, καμιά βδομαδούλα πριν τις εκπτώσεις (χειμώνα- καλοκαίρι) φουσκώνουν τα πάντα ως εκεί που δεν πάει. Μετά, νιώθεις εσύ ότι πήρες την μεγαλύτερη ευκαιρία της ζωής σου, ενώ τελικά έδωσες όσα άξιζε πραγματικά. 
Έχω κι ένα χόμπι που βάζω σε εφαρμογή κάθε φορά. Παίρνω κι εγώ μερικά κομμάτια στις εκπτώσεις, που είναι διαχρονικά. Παρ’ όλο που δεν είναι η ευκαιρία του αιώνα. Κι όταν έρχομαι σπίτι κάθομαι και βγάζω τις πενήντα ετικέτες που κόλλησαν τη μία πάνω στην άλλη για να δείξουν πόσο έριξαν την αρχική τιμή. Βγάζω και βγάζω και βγάζω… Ρίχνω και αρκετό γέλιο με όλο αυτό. Βάζω και στοίχημα για την τιμή στο τελευταίο καρτελάκι. Όταν φτάνω στο τέλος, με την ελπίδα να είναι έστω και λίγο παραπάνω απ’ ότι το πήρα, για να μην πέσω σε κατάθλιψη, τα νούμερα ποικίλουν. Έχω πέσει και σε αρχική τιμή κάτω από την τελική έκπτωση και έβρισα αρκετά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου