Έλα πάρε-πάρε!

chanel- shop window

Πότε προσέξατε τελευταία φορά μια βιτρίνα, ανάμεσα στο σπρώξιμο την ώρα αιχμής; (τι είναι αυτό; τρώγεται; Έχουμε να δούμε κόσμο εδώ και χρόνια, αλλά λέμε τώρα). Περπατάτε ανάμεσα σε παιδιά, σκυλιά, γατιά, ζευγαράκια που δεν λένε να χωρίσουν τα χεράκια για να περάσει ο έρμος ο κόσμος (εδώ βρήκατε να πάτε ρομαντική βόλτα;;) και δεν δίνετε και πολλή σημασία στις βιτρίνες, αλλά στο μπες-βγες, για να προλάβετε να δοκιμάσετε κάτι ακόμη, έτσι για την ανάμνηση βρε αδερφέ, κι ας μην το πάρετε απ ‘το χέρι να πάτε παρέα σπίτι. Πόσο μας επηρεάζει τελικά η βιτρίνα για να μπούμε μέσα; Κι όταν δεν υπάρχει καθόλου βιτρίνα δεν νοείται μαγαζί; Κι όμως έχετε πάει όλοι σε τέτοια…μαγαζιά. Όλοι βρίσκουν έναν τρόπο να «προμοτάρουν» (σε άπταιστα ελληνικά ε;;) την πραμάτεια τους. Έχοντες το ρέον χρήμα ή μη.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να «διαλαλήσεις» την πραμάτεια σου. Υπάρχουν αυτοί που δεν διαθέτουν βιτρίνα αλλά απλώς έναν πάγκο στην λαϊκή. Σ’ αυτήν την περίπτωση η βιτρίνα είναι απλώς ένα πρόχειρο στήσιμο των προϊόντων σου αναλόγως με το μέγεθος και το χρώμα. Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση που τα προϊόντα (στην περίπτωσή μας ρούχα) είναι πεταμένα το ένα πάνω στο άλλο σε μία στοίβα ίσα με το μπόι μου (εντάξει, δηλαδή δεν είναι και πολύ μεγάλη). Αυτή η εκδοχή είναι και η καλύτερή μου. Βουτάω μέσα στο εμπόρευμα, κι αν δεν βρεθεί κάποιος χριστιανός/βουδιστής/μωαμεθανός να με βγάλει από κει, είμαι διατεθειμένη να κατοικοεδρεύσω ψάχνοντας το ιδανικό κομμάτι.

Το γνωστό μαγαζί-σεντόνι

Ας μην ασχοληθούμε με μένα όμως πάλι. Το θέμα είναι, ότι στις λαϊκές, όλη η βιτρίνα είναι ο (διαφόρων χρωμάτων-εθνικοτήτων) πωλητής, ο οποίος χρησιμοποιεί τη φωνούλα του και ευφάνταστες ατάκες τύπου «Αυτό το σουτιέν φορούσε και η Αντζελίνα», «Μόλις έφερα τα καλύτερα από Ιταλία, Παρίσι, Μιλάνο (εννοεί την αποθήκη του κινέζου φίλου του στην Σαπφούς)» και περιμένει να πιάσει πελατεία καλοπιάνοντας την κάθε πελάτισσα λέγοντας «Τις ομορφιές σου έχεις κυρά Μαρία μου και σήμερα» ή «Εσένα κοπελιά θα σου κάνω και καλύτερη τιμή».

Πόσα χωράει ένα χέρι;

Υπάρχει και η περίπτωση, γνωστή σε όλους (είτε ψωνίζετε από κει, είτε όχι –σιγά να μην το παραδεχτείτε δηλαδή) των έγχρωμων πωλητών με το μαγαζί «σεντόνι στο πεζοδρόμιο». Αυτοί, και οι φίλοι τους, με τις 50 τσάντες στο ένα χέρι και τα 20ρολόγια στο άλλο, έχουν για marketing την πειθώ. Κι όταν λέμε πειθώ, εννοούμε να σου πει την τιμή σε ό,τι γλώσσα του βρίσκεται εύκαιρη, να την κατεβάσει στο αμήν, κάνοντας μόνος του παζάρια, κυνηγώντας σε από πίσω σε όλη την Τσιμισκή, και στο τέλος να σε αφήσει να πάρεις τον ανήφορο για να του ξεφύγεις.

New York- shop window

Όλες θα θέλατε μια Hermes (κι ας μην είναι Birkin), μια Chanel ή μια Louis Vuitton, αλλά που να τρέχεις στην τράπεζα τώρα για δάνειο. Έκοψαν και τα καταναλωτικά με την κρίση. Καταλήγετε λοιπόν να κάνετε μια ημί-παράνομη συναλλαγή με τον Ζουλού φίλο σας κι αποκτάτε μια που την έχει φάει το καυσαέριο, τα μικρόβια και ότι άλλο βρέθηκε στο πεζοδρόμιο και το σεντόνι του. 

Φτάνει όμως με όλους αυτούς τους «υπαίθριους» χώρους όπου καταφεύγετε για να εμπλουτίσετε την γκαρνταρόμπα σας. Υπάρχουν και τα αληθινά και καθόλα νόμιμα καταστήματα (λέμε τώρα, από κάτι κινέζους και Βουλγαρίες  τα φέρνουν κι αυτοί οι άμοιροι, για να αντέξουν στην κρίση). Αυτοί προσπαθούν να προωθήσουν το προϊόν βάζοντας κανά- δυο γυναικείες και αντρικές κούκλες και τις ντύνουν με όσο πιο trendy συνδυασμούς γίνεται.

Dolce & Gabbana shop window

Chanel-shop window

Τα πολυκαταστήματα είναι όμως αυτά, που μας κάνουν να καθόμαστε και να τραβάμε φωτογραφίες τη βιτρίνα, να τη βάζουμε σε facebook, twitter και όπου αλλού μας έρθει για να πούμε που πήγαμε. Αυτές είναι φτιαγμένες μετά από μελέτη διακοσμητών και ειδικών που πληρώνονται αδρά για να μας κάνουν να μπούμε μέσα στο κατάστημα. Υπάρχουν οι υπερπαραγωγές, με κούκλες που κινούνται στη βιτρίνα ή ακόμη και αληθινά μοντέλα (ειδικά σε εορταστικές περιόδους), «in» μουσικούλα για να μας ανοίξει την όρεξη και μηχανήματα που πετάνε χιόνι, κομφετί ή ό,τι άλλο είναι επίκαιρο. 

Hermes

Chanel- Au printemps

On top of all these, είναι τα καταστήματα τύπου HERMES, CHANEL, LOUIS VUITTON κλπ. (ξέρετε εσείς τώρα, αυτά τα φτηνιάρικα, όπου δεν πατάει κανείς, επειδή τα σνομπάρει- ά ρε τι λέμε για να παρηγορούμαστε). Αυτά δεν μπαίνουν στον κόπο να φτιάξουν σκηνικό. Απλώς βάζουν ένα, άντε δύο προϊόντα στη βιτρίνα σε περίοπτη θέση (που να βάλουν παραπάνω, θα σπάσει κανείς το τζάμι το βράδυ και θα τα σουφρώσει). Βάζουν και μερικά προβολάκια για να φωτίζουν το υπερθέαμα, κι αυτό ήταν. Το καλύτερο είναι το μικροσκοπικό καρτελάκι-αν υπάρχει- στο κάτω μέρος του ραφιού, όπου λέει την τιμή. Χρειάζονται γυαλιά μυωπίας «10» για να δεις τι λέει, βέβαια. 

Benetton- Unhate.

Απ’ όπου κι αν αγοράζετε τ’ αγαπημένα κομμάτια για την ντουλάπα-δωμάτιο (που όλες έχετε αναμφισβήτητα, έλα τώρα, λέμε και καμιά χαζομάρα να περνά η ώρα), το θέμα είναι ότι η τέχνη του «προωθείν» θέλει μεγάλη μαεστρία. Την επόμενη φορά, που θα τρέχετε σαν τις τρελές, για να προλάβετε ένα ακόμη μαγαζί, πριν κατεβάσουν τα ρολά οι πωλήτριες, γεμάτες χαρά που τελείωσε η βάρδια, σταματήστε για ένα, δύο δευτερόλεπτα να θαυμάσετε τη δουλειά- αν αξίζει βέβαια- του ανθρώπου που δούλεψε για να σας τραβήξει το ενδιαφέρον.

Louis Vuitton- Inspired by honey

Τώρα που το σκέφτομαι, αφού, έτσι όπως τρέχουμε να προλάβουμε τα μαγαζιά, δεν βλέπουμε καν τη βιτρίνα αλλά ένα όνομα, για να ξέρουμε σε ποιο μαγαζί μπήκαμε, γιατί μπαίνουν στον κόπο, και δεν κάνουν μαγαζιά χωρίς καθόλου βιτρίνες; Τι λες καλέ; (α, καλά διχασμένη προσωπικότητα είμαι) Και τι θα βλέπουμε για να παίρνουμε λίγη δόση shopping όταν τα μαγαζιά είναι κλειστά το βράδυ;